Kierunkowskazy boczne, zwane też kierunkowskazami dodatkowymi, to stosunkowo nowe rozwiązanie w światowej motoryzacji. Umieszcza się je albo w miejscu pomiędzy przednim kołem a przednimi drzwiami, lub też – co stało się ostatnio szczególnie popularne – na lusterkach bocznych.
Kierunkowskazy boczne, tak jak pierwsze kierunkowskazy przednie i tylne, wprowadzono z myślą o poprawie bezpieczeństwa na drogach. Pierwszymi kierunkowskazami zastosowanymi w samochodach były tzw. kierunkowskazy ramieniowe, które firma Bosch wypuściła na rynek w 1928 roku. Znane nam obecnie kierunkowskazy migowe stworzone zostały przez koncern Hella w roku 1951.
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, opublikowane w Dzienniku Ustaw w roku 2003 (nr 32 poz. 262) mówi o tym, iż kierunkowskazów bocznych: „Nie wymaga się, jeżeli długość pojazdu nie przekracza 6 m i nie jest on przewidziany do ciągnięcia przyczepy; jeśli kierunkowskazy boczne mają wspólne źródło światła z kierunkowskazami przednimi, to dla zapewnienia dobrej widoczności mogą być zamontowane dwa dodatkowe kierunkowskazy boczne".
Oznacza to, że w przypadku gdy samochód nie posiada fabrycznie zamontowanych kierunkowskazów bocznych ani haka do ciągnięcia przyczepy, kierunkowskazy boczne nie są w nim wymagane.
Według przepisów europejskich kierunkowskazy boczne muszą wydzielać światło o barwie pomarańczowej, a częstotliwość ich pracy (zapalania się i gaśnięcia) powinna wynosić ok. 90 cykli na minutę (z tolerancją do 30 cykli). Między innymi z tych powodów najpowszechniej stosowanymi źródłami światła w kierunkowskazach bocznych są żarówki typu W5W.